ΟΔΟΣ ΝΗΠΙΩΝ

Αναστασία Παπαναστασίου

4 Οκτ 2018

Παγκόσμια ημέρα των ζώων

4 Οκτωβρίου σήμερα και είναι η παγκόσμια μέρα των ζώων...

Στο νηπιαγωγείο μας, τα ζώα είχαν την τιμητική τους.

Ένα θέμα που υπεραγαπούν τα παιδιά γιατί ταυτίζονται μαζί τους

και γιατί η αθωότητα είναι το κοινό τους σημείο!

Ένα άσπρο γατάκι κι ένα κίτρινο κοτοπουλάκι παρουσιάστηκαν ξαφνικά μπροστά μας.

Ήρθαν να γιορτάσουν μαζί μας μια τόσο σημαντική μέρα.

Η χαρά μας φυσικά δεν περιγράφεται!!!!

Διαβάσαμε δυο υπέροχα παραμύθια με σκοπό:

Να κατανοήσουν τα παιδιά ότι και τα ζώα έχουν δικαιώματα

κι εμείς έχουμε υποχρεώσεις απέναντί τους ειδικά όταν είναι δικά μας

Να αντιληφθούν ότι δεν πρέπει να κακομεταχειριζόμαστε τα ζώα.

Να κατανοήσουν ότι τα ζώα χρειάζονται φροντίδα, και αγάπη.

Διαβάσαμε και μάθαμε το ποίημα του Ι.Πολέμη: "Αγαπώ τα ζώα"

..βάψαμε, κόψαμε, κολλήσαμε και κάναμε καρτούλες

με όμορφα σκυλάκια...

...και φύγαμε με τις χειροτεχνίες μας στο χέρι ...

και με την υπόσχεση πως ΠΑΝΤΑ θα αγαπάμε, θα φροντίζουμε και θα προστατεύουμε όλα τα ζωάκια!!!

#Παγκόσμιεςημέρες

Αναστασία Παπαναστασίου

1 Οκτ 2018

Παγκόσμια ημέρα τρίτης ηλικίας

1 Οκτωβρίου

Ημέρα του παππού και της γιαγιάς

Παγκόσμια ημέρα τρίτης ηλικίας

Τους τιμούμε, τους αγαπάμε,

τους προσέχουμε

ΟΧΙ για μια μέρα το χρόνο..

Τους χρωστάμε τη ζωή μας...

Την καλή ανατροφή μας...

Αφιερωμένο σε όλους τους παππούδες και τις γιαγιάδες με αγάπη

από τα παιδάκια της τάξης μας!!!

(Κάνε κλικ στο πορτοκαλί βελάκι)

Η 1η Οκτωβρίου έχει καθιερωθεί ως «Διεθνής Ημέρα για την Τρίτη ηλικία».

Η γιαγιά και ο παππούς από τα πιο αγαπημένα πρόσωπα των παιδιών τραβούν το ενδιαφέρον τους και με χαρά κι ενθουσιασμό μιλάνε γι'αυτούς.

Τους περιγράφουμε, αντιλαμβανόμαστε πόσο σημαντικοί είναι στη ζωή μας, μιλάμε για τα ονόματά τους που πήραμε κι εμείς, εκφράζουμε τα συναισθήματα που νιώθουμε όταν τους βλέπουμε ή όταν τους σκεφτόμαστε....

Διαβάζουμε ένα υπέροχο τρυφερό και συγκινητικό παραμύθι για τον παππού...

Βλέπουμε στο Youtube:" Το δέντρο που έδινε"

το αριστουργηματικό παραμύθι

του Σελ Σιλβερστάιν

Μια φορά ήταν μια μηλιά που αγαπούσε ένα μικρό αγόρι. Που μάζευε τα φύλλα της, που έπαιζε κοντά της, που αποκοιμιόταν στον ίσκιο της. Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη. Τα χρόνια πέρασαν, το αγόρι μεγάλωσε κι οι ανάγκες του άλλαξαν. Τώρα δεν του έφταναν τα φύλλα και τα σκαρφαλώματα. Τώρα ήθελε λεφτά. Κι η μηλιά του έδωσε μήλα να πουλήσει. Και ήταν ευτυχισμένη. Και τα χρόνια κυλούσαν. Και το αγόρι μεγάλωσε και οι ανάγκες άλλαζαν. Και η μηλιά ήταν πάντοτε εκεί, να δίνει λύσεις μέσα από την απόλυτη, ανιδιοτελή αγάπη που είχε στο αγόρι. Στο αγόρι που τίποτα δεν της έδωσε ποτέ παρά μόνο κάποτε, πολύ παλιά, το παιδικό του γέλιο, την αθωότητά του και τις στιγμές του.Η μηλιά πάντα έδινε. Και πάντα ήταν ευτυχισμένη. Κι ας μην πήρε σχεδόν ποτέ τίποτα από το δέντρο.

Κάναμε το κολλάζ του παππού και της γιαγιάς

...και τέλος ετοιμάζουμε δωράκια... καδράκια και καρδούλες για τους αγαπημένους μας...

Χρόνια πολλά παππού και γιαγιά!!!

Αναστασία Παπαναστασίου

18 Σεπ 2018

15 Σεπτεμβρίου-Παγκόσμια ημέρα της τελείας

Διαβάσαμε ένα παγκόσμια αριστούργημα.

Η μικρή Λιζ έχει άλλα ζητήματα να λύσει. Ζητήματα αυτοπεποίθησης και έκφρασης. Δεν μπορεί να ζωγραφίσει, λέει. Τελεία! Αγανακτεί όταν η δασκάλα της ζητά από τους μαθητές να ζωγραφίσουν. Θυμωμένη καρφώνει το χαρτί της με το μολύβι και φτιάχνει μια τελεία. «Πολύ ωραία», λέει η δασκάλα, «Λιζ υπόγραψε τώρα την τελεία σου». Την άλλη μέρα η δασκάλα κορνιζώνει την, υπογεγραμμένη παρακαλώ, τελεία της Λιζ. Κι από κει κι ύστερα η Λιζ, που βλέπει την άχαρη τελεία της με χρυσή κορνίζα, πεισμώνει αλλά και βγάζει φτερά. Μπορεί να φτιάξει και μια καλύτερη τελεία. Και την αναπτύσσει, ζωγραφίζει παραλλαγές της, πολλές, ένας ολόκληρος κόσμος ξεδιπλώνεται στις τελείες της. Τα έργα της ξεχωρίζουν στην έκθεση του σχολείου. Το γκρινιάρικο, πεισματωμένο προσωπάκι της μικρής Λιζ, σιγά σιγά χαλαρώνει, ομορφαίνει, γλυκαίνει. Κι όταν ένα παιδάκι μικρότερο έρχεται και της λέει «εγώ δεν μπορώ να ζωγραφίσω», η Λιζ ξέρει τι να του απαντήσει.

Ένα βιβλίο που σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, σε διδάσκει την ομορφιά, την καλοσύνη, την ενσυναίσθηση, την κατανόηση, τη μέγιστη αξία του ρόλου του δασκάλου μέσα από το προσωπικό παράδειγμα κι όχι μέσω κατήχησης και υψωμένου δαχτύλου. Γιατί αυτό το ελάχιστο, ταπεινό σημάδι μας στον κόσμο, η τελεία, η απλή αυτή κουκίδα με τα πολλά ονόματα (τελεία, κουκίδα, βούλα, στίγμα) είναι η πρώτη αρχή να νιώσεις ότι μπορείς να αποτυπώσεις κάτι, να δημιουργήσεις, να αισθανθείς βιωματικά πως μπορείς να τα καταφέρεις, να πιστέψεις σε σένα. Αρκεί ασφαλώς να υπάρχει πλάι σου ένας δάσκαλος, ένας άνθρωπος να κάνει το όχι και τόσο αυτονόητο τελικά: να σου δώσει το χώρο και τη δύναμη να πιστέψεις ότι αυτό που κάνεις είναι κάτι, ότι δεν είναι για πέταμα και για τη λησμονιά του κόσμου.

Τι πιο υπέροχη αρχή στο νηπιαγωγείο,

από το να είναι το πρώτο δημιούργημα των παιδιών,

μια δική τους τέλεια τελεία;